پرسش و پاسخ

گفتم: "می شه آسمونو بوسید"...
راست بدان گونه که زمین را ، که گونه های مادر را ، که دستان تو را
پرسید : " کجاست آسمان دیدگانت ؟ "
پاسخ دادم:
همین حوالی ؛ جایی کنار طریق زنان و مردان افسانه ،
پشت تاریک ترین وقت شب ،
آن گاه که تا سپیده تنها دو سه گام لازم است و... ایمان !

اندر حکایت جزایر گالاپاگوس وطنی

کنار دریاچه خوابیده ام
نه ، کنار دریاچه مرده ام انگار
در این زمانه تردید میان خواب و مرگ ،

خواب ماهی های صد میلیون سال پیش را می بینم
از لابه لای تنگ ترین جویبارهای تاریخ با تقلای بسیار شنا می کنم و می آیم
تا همین دریاچه ؛ همین امروز ،
تا اکنون که دیگر سرود هستی نه طبل جنگ و آتش
که لالایی مادران بی دغدغه ی کنار همین دریاچه است
که دیگر آبی دریا را کسی به خون مردمان آغشته نمی کند
که دیگر دوست داشتن ، تنها ؛ توهم بیمارگونه نوبالغان نیست
که سرود سپیده ، نوید روز و روزگاری خوش است
...
از دالان خواب – مرگ به صد میلیون سال قبل پرتاب می شوم به ناگه :
در دریاچه غرق شده ام
6:50 دقیقه صبح
باید برم سرکار !
حکایت هم چنان باقی ...

شهر زندگی که می گن

دیدنت تو شهرکتاب به کنار
گم شدن تو بوی عطرترین عطرها که تو می دادی به کنار
هدیه ای که می خواستی به اتخاب خودم برام بخری به کنار
راستی !
کتابی که همون جا من خریدم فقط چون اسم تو روش بود به کنار
اون یکی کتاب هم که خریدم چون نویسنده ش هم اسم تو بود هم به کنار
اما بگو
با غیبت – غیر موجه – شیرین ترین خنده ها
- که فقط تو چنته تو پیدا می شن -
تو این چن روزه که نیستم چه ریختی تا کنم ؟
یا لاّ بگو !
با حکایت " چشم هایت " اما می شه کلی شبا را سر کرد ؛
کلی غما را آب کرد ، کلی می شه زندگی کرد ؛
آخ اگه پیشم بودی
آخ اگه که پیشت بودم ...

*عنوان بیت حبیبتی

در خیابان " بهار"
پاشنه را که "ورکش"ی
راست در میانه کوی " بهشت "
هر روز سپیده سر می زند ، آری
هر روز ؛
و هر شب هم !
تنها زائر این حرم اینک
با نور می پیوندد
یعنی که
در نگاه تو به تمامی
دخیل می بندد
***
و بهشتی که در بهارست
منزل سپیده دمان سرخوشانه زائر خسته شد
آی صاحب خانه
در بگشا
در بگشا

* نشانی خانه یار

جاناتان گونه

آری این سخن راست است :
دل من در هوای آن پرنده
که تا دورترین افق ها پرید و رفت
در خم کوچه آن یار که با آبی ها پیوست و باز رفت
در انتظار سپیدی رویاگونه بهارانی بی زمستان
که این یک ، کنون در راهست
و نخواهد رفت هرگز ؛
سخت طوفانی ست
سخت طوفانی ست

تا همیشه بهار

وقتی کلام آغاز می کنی
زمانه زمانه می شود و آب ها ، آبی
و موسیقی می نوازد گوش را
مردمان می خندند
چرا که تو می دانی با خنده هاشان ، خندیدن را
و بارها هم گریسته ای با گریه هاشان ، با مویه هاشان
که شانه های تو جای امن سرگذاشتن است
از پس رنج های برآمده از تاریخم
که تو " نان بودن " را زندگی کرده ای
و من در این میانه ، در احوال تو خوب نگریسته ام
و هربار بیشترت آزاده یافته ام
که تو نخستین روشنی سپیده صبح ،
که تو شادی بازآمدن پگاه آزادی ای
که تو " بودن " من
" شدن " انسانی
که من با تو ،
و نه هرگز بی تو
"به هیات ما زاده" شده ام
زاده می شویم از نو و نوروزی
که ما خود بهاران ایم

" نان بودن "

رویایی طولانی از پس بوسه هایی طولانی تر
آرمیدن در آغوش ترین منزل ها
شیرینی طعم ناب عسل گونه لعل سرخ فام در بستر سپیدش
با هم فریاد کردن کودکانه ترین ترانه های در خاطر مانده از روزگاران دور
"به سان " داستان زندگی
، هم چون لالایی مهتاب ؛ هنگام خواب بیشه و قورباغه

چنین شراره ها که برپا می کنم
خوب می دانی که پس طلوع کدامین سپیده است
خوب می دانی

بهارانه

اینک نوای بم طبل بزرگ
که فرا گوش می رسد از هر گذرگاه
اینک جلوداران سپاه بی شکست بهاران
که آرام آرام روی سوی شهر دارند
اینک نور

...
اینک سپیده